นิทานตัวอย่างการใช้วิธีการออกแบบการบริการ
ตอนที่ 5: เรามีเรา

หลายเดือนผ่านไป หลังจากเริ่มมีการแลกเปลี่ยนพูดคุยของหลายๆฝ่ายมากขึ้น จนเริ่มเห็นความเป็นไปได้ ทางมหาวิทยาลัยประจำจังหวัดจึงได้ขอเป็นเจ้าภาพในการจัดให้มีการพบปะแลกเปลี่ยนกัน ระหว่างตัวแทนหมู่บ้านต่างๆ ภาคธุรกิจเอกชน ภาคราชการ เพื่อหาความเป็นไปได้ในการสนับสนุนและพัฒนาท้องถิ่นในจังหวัดให้สามารถพัฒนาได้อย่างรอบด้าน ทั้งเศรษฐกิจ สังคม และ สภาพแวดล้อม โดยใช้สถานที่ของทางวัดดงมะหวดเป็นที่พบปะกันในครั้งนี้

โดยตัวแทนจากฝ่ายต่างๆที่มีส่วนร่วม (Stakeholder) ที่เข้าร่วมประชุมก็มีดังนี้

– อาจารย์แม็ก นักวิชาการหนุ่มด้านการอนุรักษ์และพัฒนาชุมชน เป็นตัวแทนของภาควิชาการ แกมีความสนใจอยากที่จะหาทุนมาบูรณะอาคารที่บ้านดงมะหวด เพื่อทำการศึกษาวิจัยห้องแถวเก่าและการอยุ่อาศัยของชุมชนบริเวณนั้น

– เฮียเบิ้ม นักธุรกิจรุ่นใหญ่ เป็นตัวแทนภาคธุรกิจ แกกำลังสนใจอยากทำตลาดสินค้าเกษตรเพื่อสุขภาพของภูมิภาค และอยากมีส่วนร่วมในการช่วยสนับสนุนให้เศรษฐกิจและคุณภาพชีวิตของคนในชุมชนต่างๆดีขึ้นด้วย เพราะที่นี่ก็คือบ้านของเฮียเบิ้มเหมือนกัน

– พี่แอ๋ว พี่ช้อย ป้าเนียน ตัวแทนจากบ้านผักหวาน มีความประสงค์อยากพัฒนาหมู่บ้านให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงการเรียนรู้ด้านหัตถกรรมการสานตะกร้า อยากสร้างรายได้ให้ชุมชนจากการสอนทักษะที่พวกเขาพอมีอยู่บ้างแล้วให้กับคนนอก ในขณะที่ก็อยากมีโอกาสเรียนรู้เพิ่มเติมจากคนนอกในเรื่องของการออกแบบ และพัฒนาฝีมือการสานตะกร้าของตนให้ดีขึ้นไปในตัวด้วยเช่นกัน

– ลุงยิ้ม ลุงเมฆ ลุงประกอบ ถูกส่งมาเป็นตัวแทนบ้านบางมะหวด อยากพัฒนาหมู่บ้านของตนให้เป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ และเรียนรู้ประวัติศาสตร์ท้องถิ่น อยากให้มีนักท่องเที่ยวเพิ่มขึ้นก็จริง แต่ก็ไม่อยากต้องเปลี่ยนกายภาพของชุมชนตัวเองตามสมัยนิยมอะไรมากนัก เพราะคนแก่ตามวัยรุ่นไม่ทันแล้ว แค่อยากให้คนเข้ามาได้ประสบการณ์บ้านๆแบบทีพวกเขาอยู่กัน นอกจากนั้นถ้าเป็นไปได้ก็ยังอยากให้หมู่บ้านตัวเองมีการสร้างงานเพื่อให้คนรุ่นใหม่ที่ออกไปเรียนที่อื่นกลับมาอยู่บ้านตัวเองมากขึ้น

– ลุงเก่ง จากสมาคมธุรกิจท่องเที่ยวประจำจังหวัด มีความสนใจอยากจะกระตุ้นเศรษฐกิจชุมชนผ่านเส้นทางการท่องเที่ยวใหม่ๆด้วยการใช้จักรยาน

– ท่านรองผู้ว่าฯอิ๋ว แวะมานั่งฟังความต้องการของชุมชนเพื่อนำกลับไปหารือและพัฒนานโยบายกับทางจังหวัด

– หลวงพี่บรู๊ซ ตัวแทนวัดดงมะหวดที่ใช้เป็นสถานที่จัดเสวนา

หลังจากทำความเข้าใจความต้องการของกันและกัน ทุกฝ่ายตกลงที่จะลองเดินหน้าโครงการของตนเพื่อเก็บข้อมูลเพิ่มเติมถึงความเป็นไปได้ในขั้นตอนต่อไป

“ผมยินดีมากเลย ที่จะหาทุนมาช่วยบูรณะอาคารเก่าแก่ชุดนี้ครับ ไม่ต้องเกรงใจเลยนะลุง ผมไม่ได้ใช้เงินตัวเองหรอก ปรกติในแวดวงวิชาการทั้งในและต่างประเทศ เขาก็จะมีงบสนับสนุนเรื่องการวิจัยหรืออนุรักษ์พวกนี้ไว้อยู่บ้างครับ” อาจารย์แม็ก บอกกับลุงยิ้ม

“ผมไม่ได้เกรงใจอาจารย์อยู่แล้วครับ ผมแค่สงสัยว่าทุกฝ่ายจะร่วมทำงานกันยังไง มันไม่มั่วไปหมดหรือ ถ้าคนเยอะแยะแบบนี้”

“ไม่หรอกครับลุง การหาคนที่มีความสนใจที่แตกต่างกันเข้ามาช่วยกันทำคนละไม้คนละมือนั่นแหล่ะที่จะช่วยให้ทำงานให้ดีขึ้นได้ ต่างคนก็อาจะมีความต้องการต่างกัน แต่ถ้าเราสามารถเชื่อมโยงความต้องการและเป้าหมายร่วมกันได้ ก็น่าจะช่วยกันร่วมคิดร่วมสร้างไปได้ครับ” อาจารย์แม็กตอบ

“ร่วมคิดร่วมสร้าง…” “แหม เป็นคำที่ฟังไพเราะดีจัง” ลุงยิ้มพูดขึ้นมา

“ร่วมคิดร่วมสร้าง นี่นักวิชาการเขาเรียกง่ายๆว่า Co-creation ครับลุง ส่วนผมเข้าใจว่ามันก็คือการช่วยกันสร้างอะไรก็ตามที่เกิดจากการประสานผลประโยชน์เพื่อทุกฝ่ายที่เกี่ยวข้องครับ” เฮียเบิ้ม เสริม

ก่อนเลิกประชุม พี่แอ๋วเดินมาหาลุงยิ้มแล้วบอกว่า
“ฉันเพิ่งเห็นว่าจากบ้านผักหวานมาบ้านดงมะหวด มันก็ไม่ไกลกันนะลุง เมื่อก่อนไม่รู้จะมาแถวนี้ทำไม เลยเข้าใจว่าเราอยู่ไกลกันมาตลอด ฉันว่าเราลองมาคุยกันว่าจะร่วมมือกันยังไงให้ทั้งสองหมู่บ้านช่วยเหลือกันได้ก็น่าจะดี”

ลุงยิ้มยิ้ม แล้วตอบว่า “ดีเลยจ้ะ”

หลังจากที่แต่ละฝ่ายพูดคุยทำความรู้จักกันมากขึ้น ก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน หลวงพี่บรู๊ซ เกิดความสงสัยจึงถามขึ้นว่า
“แล้วหลังนี้ พวกโยมจะทำอะไรกันต่อบ้างหรือ…”