นิทานตัวอย่างการใช้วิธีการออกแบบการบริการ
ตอนที่ 7: ไม่ลองไม่รู้

หลังจากที่ตกลงกันว่าจะลองวิธีอะไรก็ได้ที่จะทำให้มีกิจกรรมที่สามารถรองรับนักท่องเที่ยวอยากเข้ามาพักที่ชุมชนช่วงสุดสัปดาห์ประมาณ 1-3 วัน โดยไม่เบื่อ ฝ่ายต่างๆก็ได้ออกไปหาข้อมูล ดูกรณีศึกษาจากหมู่บ้านอื่น ผ่านการออกไปสอบถามนักท่องเที่ยวที่หมู่บ้านอื่นๆ, อ่านจากรีวิวในเวบไซท์ท่องเที่ยว ฯลฯ ว่าสิ่งที่ทำให้นักท่องเที่ยวแต่ละกลุ่ม เกิดความประทับใจหรือไม่ประทับใจในการไปพักทำกิจกรรมตามสถานที่ต่างๆนั้นคืออะไรบ้าง ก่อนที่จะนำข้อมูลมารวบรวมเพื่อสร้างความเป็นไปได้ของการเป็นสถานที่ท่องเที่ยวร่วมกันระหว่างบ้านผักหวาน บ้านดงมะหวด และส่วนกลาง

กลุ่มแม่บ้านแห่งบ้านผักหวาน
• เริ่มติดต่อช่างฝีมือที่ญี่ปุ่นเพื่อหาความเป็นไปได้โครงการแลกเปลี่ยนศิลปินและช่างฝีมือ
• เริ่มปรับปรุงสถานที่และเตรียมหลักสูตรเพื่อทดลองเปิดเวิร์คช็อปสานผักตบ
• เริ่มคิดถึงของที่ระลึกสำหรับผู้เข้ามาเยี่ยมชมร้านสานผักตบ
• เริ่มสอบถามไปทางโรงเรียน วิทยาลัย ต่างๆ ว่าถ้ามีอะไรแบบนี้จะสนใจมาทัศนศึกษาไหม

ลุงป้าน้าอาแห่งบ้านดงมะหวด
• กลุ่มลุงป้าน้าอาที่บ้านดงมะหวดทำงานร่วมกับอาจารย์แม็กเพื่อจัดทำพิพิธภัณฑ์ท้องถิ่น
• อาจารย์แม็กเริ่ม นำทีมนักศึกษาเข้าไปเก็บข้อมูลอาคารในพื้นที่ และหาทุนสนับสนุนในการพัฒนาซ่อมแซมอาคารโบราณ ร่วมถึงติดต่อเครือข่ายนักอนุรักษ์ที่สนใจอยากจะเข้าไปบูรณะอาคารเก่ามากขึ้น
• ลูกหลานของลุงป้าหลายคนสนใจอยากลงทุนทำโฮสเทล ร้านอาหารปลอดสาร
• หลวงพี่บรู๊ซเปิดเวิร์คช็อปสอนภาษาอังกฤษให้ชาวบ้านในชุมชนที่สนใจเตรียมรับมือนักท่องเที่ยวต่างชาติ

กลุ่มผู้มีส่วนร่วมจากภายนอกชุมชน
• เฮียเบิ้มเริ่มลงมือสร้างตลาดผักปลอดสารพิษบริเวณนั้น
• ท่านรองผู้ว่าฯอิ๋วเริ่มติดต่อสั่งการเรื่องการปรับปรุงแสงสว่าง ทางเท้า ทางจักรยาน ในหมู่บ้าน
• ลุงเก่งเริ่มคุยกับกลุ่มนักธุรกิจและกลุ่มสมาคมท่องเที่ยวถึงการจัดเส้นทางทัวร์จักรยานเพื่อเยี่ยมชมทุ่งนาและวิถีชีวิตเกษตรกร

จากนั้น กลุ่มชาวบ้านเริ่มนำแนวคิดของการนำเสนอการท่องเที่ยวของชุมชนในรูปแบบต่างๆมาเปรียบเทียบกัน เพื่อหาวิธีเชื่อมโยงผสมผสานความหลากหลายจากความคิดเห็นของคนในชุมชนเอง โดยหวังว่าจะสามารถนำไปสู่การพัฒนาโครงการหลักที่เกิดจากการส่งเสริมของแต่ละฝ่ายซึ่งกันและกันได้เหมาะสมขึ้น (Morphological Chart)

วิธีการนี้จะช่วยให้ชาวบ้านที่เข้าร่วมแต่ละคนมีส่วนร่วมในการตั้งคำถามและเติมความเห็นของตนเข้าไปโครงการได้ โดยไม่ต้องกังวลว่าจะเป็นความเห็นที่ดีพอหรือไม่ จะได้รับการคัดเลือกหรือไม่ แต่เป็นการออกความเห็นเพื่อหาความเชื่อมโยงกัน จนเกิดความเป็นไปได้ของแนวคิดใหม่ๆที่อาจจะยังไม่ได้คิดถึงก่อนหน้าก็ได้

ถึงการทำตารางเช่นนี้อาจไม่ได้ช่วยให้ได้ข้อสรุปที่กลุ่มชาวบ้านจะฟันธงกันเองได้ทันทีว่าอะไรถูกอะไรผิด แต่ก็ช่วยให้ทุกคนเห็นภาพรวมได้ชัดขึ้นว่า มีแนวคิดไหนที่น่าจะพอไปต่อได้ แนวคิดไหนต้องทำก่อนถึงจะรู้ว่าควรพัฒนาต่อหรือน่าจะนำมาทดลองทำร่วมกันได้บ้าง แนวคิดไหนควรหาข้อมูลเพิ่มเติมก่อนแล้วค่อยมาคุยกัน การมีการเปรียบเทียบความเชื่อมโยงของแนวคิดต่างๆ ทำให้ทุกคนได้ทำความตกลงร่วมกันว่า พวกเขาควรลองทำอะไรกันดูบ้างดี

“ดูท่าพวกเราคงไม่จำเป็นต้องให้คนมาเที่ยวพร้อมกันเยอะๆก็ได้นะ มาเยอะก็ต้อนรับไม่ไหวอยู่ดี อาจไม่ได้หวือหวานัก แต่จะทำอย่างไรให้คนมาแล้วมาอีกได้ ไม่ผิดหวังและไม่เบื่อ” ลุงประกอบเปรยขึ้นมา หลังจากได้ลองเปรียบเทียบแนวคิดต่างๆแล้ว

จากนั้น เมื่อได้แนวทางของกิจกรรมที่อาจจะเป็นที่น่าสนใจของนักท่องเที่ยวที่พอเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้นแล้ว ทางชุมชนก็ช่วยกันมือเขียนความเป็นไปได้ของเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้นจากโครงการของพวกเขา (Scenario and Story Planning) โดยให้ความสำคัญกับการจัดกลุ่มของนักท่องเที่ยวให้เข้าใจง่ายขึ้น ว่าจะมีเพื่อให้พวกเขาเห็นภาพที่ชัดเจนขึ้นในการพัฒนาโครงการ ร่วมถึงเพื่อนำเรื่องเล่าเหล่านี้ไปใช้อธิบายประกอบการขอระดมทุนสนับสนุนจากภาคเอกชนส่วนอื่นๆด้วยเช่นกัน